1. امام باقر عليه‌السلام در شرايط زمانى خاصى كه مقارن با انقراض بنى اميه بود، داستان مفصل واقعه‌ى غدير را با متن كامل خطابه‌ى مفصل غدير بيان فرمودند كه سند و پشتوانه‌اى محكم و تأييد شده توسط مقام عصمت براى اين خطابه‌ى تاريخى شد. [ انوار: جلد 37 صفحه‌ی 201 ح 86. ] 2. يك نفر از اهل بصره به امام باقر عليه‌السلام عرض كرد: حسن بصرى آيه‌ى ‘يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ…’ را مى‌خواند و مى‌گويد درباره‌ى مردى نازل شده و نام او را نمى‌گويد. حضرت فرمود: او را چه شده…؟! اگر مى‌خواست خبر مى‌داد درباره‌ى چه كسى نازل شده! جبرئيل بر پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌و‌آله نازل شد و عرض كرد: خداوند به شما امر مى كند امتت را راهنمايى كنى كه ولي‌شان كيست، و اين آيه را نازل كرد. پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌و‌آله هم قيام كرد و دست على‌بن‌ابى‌طالب عليه‌السلام را گرفت و بلند كرد و فرمود: ‘مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِىٌّ مَوْلاهُ’. [ بحارالانوار: جلد 37 صفحه‌ی 140 ح 34. ] 3. ابوبصير به امام باقر عليه‌السلام عرض كرد: مردم مى‌گويند: چرا خداوند نام على و اهل بيتش عليهم‌السلام را در قرآن صريحاً نياورده است؟ حضرت فرمود: خدا نماز را نازل كرده و عدد ركعات آن را پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌و‌آله بيان فرموده و همچنين است زكات و حج. و آيه‌ى ‘اَطيعُوا اللَّهَ وَ اَطيعُوا الرَّسُولَ وَ اُولِى الْاَمْرِ مِنْكُمْ’ را نازل كرده كه درباره‌ى على و حسن و حسين عليهم‌السلام است، و در بيان كلمه‌ى ‘اولوا الامر’ پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌و‌آله درباره‌ى على عليه‌السلام فرموده: ‘مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِىٌّ مَوْلاهُ’… اگر آن حضرت سكوت مى‌كرد و اهل آيه‌ى اولوا الامر را معرفى نمى‌كرد آل عباس و آل عقيل و ديگران آن را ادعا مى كردند. وقتى پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌و‌آله از دنيا رفت على عليه‌السلام صاحب اختيار مردم بود… چون آن حضرت ولايت او را به مردم ابلاغ فرموده و او را منصوب نموده بود.[بحارالانوار: جلد 35 صفحه‌ی 311. ] 4. ابان بن تغلب از امام باقر عليه‌السلام پرسيد: معناى كلام پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌و‌آله چيست كه فرمود: ‘مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِىٌّ مَوْلاهُ’؟ حضرت فرمود: آيا مثل اين مطلب هم جاى سؤال دارد؟! به آنان فهمانيد كه جانشين او خواهد بود. [ اثبات الهداة: جلد 2 صفحه‌ی 34 ح 140. ] 5. امام باقر عليه‌السلام با تعجب از انكار امت نسبت به حقيقت غدير فرمودند: ‘اين امت انكار كردند پيمانى را كه پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌و‌آله از ايشان براى على‌بن‌ابى‌طالب عليه‌السلام گرفت در روزى كه او را براى مردم منصوب فرمود و آنان را در زمان حياتش به ولايت و اطاعت او فرا خواند و آنان را بر اين مطلب شاهد گرفت.’ [ اثبات الهداة: جلد 2 صفحه‌ی 134 ح 584. ] 6. امام باقر عليه‌السلام در بيان حد ولايت و برائت با استناد به حديث غدير فرمودند: اين امت وقتى به على‌بن‌ابى‌طالب عليه‌السلام مى‌رسند مى‌گويند: دوستانش را دوست داريم ولى از دشمنانش بيزارى نمى‌جوييم، بلكه آنان را هم دوست داريم! چگونه چنين ادعايى صحيح است در حالى كه پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌و‌آله مى‌فرمايد: ‘اللهم و ال من والاه و عاد من عاداه…’، ولى مى‌بينى كه با دشمنان او دشمنى نمى‌كنند و خوار كنندگان او را خوار نمى‌كنند. اين انصاف نيست!! [ بحارالانوار: جلد 21 صفحه‌ی 339. ]اتمام حجت امام صادق علیه‌السلام با غدير در مقاله‌ی بعدی آمده است.