«وَ الَّذِي يُغَشِّي الْأَبَدَ نُورُهُ»

«و نورش ابدیت را شامل است.»
«اَبد» یعنی بعد از آفرینش و «ازل» به معنای اوّل و ابتداست. شهادت می‌دهم او اَللّه است که نور او ابد را پُر کرده است.
این عبارت، ترجمه‌ی دیگری از آیه‌ی ﴿ اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکَاةٍ فِیهَا مِصْبَاحٌ… ﴾(1)  است.

نور او ابد را پرکرده یعنی چه؟

خداوند متعال موجوداتی را آفریده که تا ابد هستند. مواد اصلی این موجودات نور است؛ زیرا اوّلین چیزی را که از خدا خلق کرده، نور است.
در روایات فرموده‌اند: «أَوَّلُ مَا خَلَقَ اللَّهُ نُورِی»(2) و یا «اَوَّلُ مَا خَلَقَ اللهُ العَقلُ»(3) اوّلین چیزی که خدا خلق کرده، نور پیامبر اکرم صلی‌الله علیه وآله است یا اوّلین چیزی که خدا خلق کرده، عقل است. در احادیث داریم اوّلین چیزی که خدا آفرید و از عظمت نور خود مشتق کرد، نور حضرت محمّد صلی‌الله علیه و آله بود.
از ایشان نور امیرالمؤمنین علیه‌السّلام و حضرت فاطمه سلام الله علیها را مشتق و جدا کرد و تا تمامی موجودات ادامه داد. ازنظر ترتیب آفرینش، آن‌گونه که روایات می‌فرمایند، خداوند متعال ابتدا عالم نور را خلق کرد، بعد عالم روح را خلق کرده، بعد عالم طبع یا جسم را که این‌ها درون هم و در طول هم هستند.
وقتی می‌فرمایند «اللّه» کسی است که ابد را از نورش پرکرده؛ یعنی تمامی ظروف آفرینش از نور آفرینش اولیه‌ی خدا پُر است. آن نور اوّلیه‌ی خدا که همه‌ی آفرینش را پرکرده، در لسان روایات یک اسمش هست «مشیت» که امام صادق علیه‌السّلام در روایت می‌فرمایند:
«خَلَقَ اللهُ المَشِیَّةَ قَبلَ الأَشیَاءِ، ثُمَّ خَلَقَ الأَشیاء بِالمَشِیَّةِ.»(4) : «خداوند متعال، مشیت را پیش از اشیاء آفرید، سپس به وسیله‌ی مشیت، اشیاء را آفریده است».

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه

منابع:

1) النور (24): 35.
2) بحارالأنوار؛ ج 1، ص 97.
3) همان.
4) التّوحید (للصدوق): ص 339.