بخش اول – جمله 48

«وَ یُمیتُ وَ یُحْیی»

«بمیراند و زنده کند.»
خداوند اِماتِه و اِحیا می‌کند، می‌میراند و زنده می‌کند. پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله ابتدا «یُمیتُ» را فرمودند و سپس «یُحیی» را.
وقتی‌که موجودات نبودند و بعد خدا به آن‌ها حیات داده. آن‌ها حیات پیدا کردند و آن حیات ادامه دارد.
خداوند با این‌که قدرت إحیاء و إماته دارد و موجودات، وجودشان ازلی نیست؛ آن‌هایی که خلق‌شده‌اند، به یک عبارت ابدی هستند.
إحیاء و إماته، هر دو یک معنای فراگیر دارند. به تغییر صورت اشیا و موجودات، تعبیر به إحیاء و إماته می‌شود.
درختان در فصل زمستان اِماته دارند؛ در فصل بهار إحیاء دارند. وقتی درختان برگ‌هایشان می‌ریزد، إماته می‌گویند. و بعد در فصل بهار إحیا و زنده می‌شود.
یک إحیاء و إماته، إحیاء و إماته‌ی معنوی است. شهرهایی که کافرند، مرده هستند و شهرهایی که مسلمان و موحّد هستند، حیات دارند. قرآن کریم می‌فرماید:
﴿ أَنَّ اللَّهَ یُحْیِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا ﴾(1) : ﴿ خداوند زمین را پس از مرگش زنده می‌گرداند. ﴾
از تعبیراتی که ائمّه علیهم السّلام در مورد این آیه فرموده‌اند این است که: بعد از این‌که به کفر خداوند مردند، این‌ها را احیا می‌کند.
رسول خدا صلی‌الله علیه و آله «وَ یُمیتُ وَ یُحْیی» را مطلق فرموده‌اند، لذا می‌تواند همه‌ی این‌ها را شامل شود. خداوند متعال إحیاء و إماته می‌کند.
ازنظر موجودات، نباتات، حیوانات، جمادات و انسان‌ها؛ که إحیاء و إماته‌ی انسان‌ها، غیرازآن إحیاء و إماته‌ی طبیعی و فیزیکی است و معنای دیگری نیز دارد.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه


منابع:

1) الحدید (57): 17.

این مقاله برای شما مفید بود؟

Related Articles

Leave A Comment?

8 − 6 =