«وَ قَدْ اَنزَلَ اللهُ تَبارَک وَ تَعالی عَلَیَّ بِذالِک آیةً مِنْ کتابِهِ: ﴿ إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاةَ وَ یؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ هُمْ راکعُونَ ﴾(1) »

«و پروردگارم آیه‌ای بر من نازل فرمود که: ﴿ تنها و تنها ولی، صاحب اختیار و سرپرست شما، خدا و رسول او و ایمانیانی هستند که نماز به‌پا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌پردازند ﴾.»
«تَبارَک» یعنی پر خیروبرکت. «تعالی» یعنی بلندتر از افکار ما. در این آیه ولایت خدا و رسول معلوم است. منظور از کسانی که ایمان آورده‌اند، به دلیل روایات فراوان شیعه و سنّی، وجود مقدّس امیرالمؤمنین علیه‌السّلام است. شأن نزول این آیه، آن‌قدر که در روایات شیعه آمده، در روایات اهل تسنن نیامده، ولی این شأن نزول در روایات آن‌ها هم هست. نوع کتاب‌ها و تفاسیر شیعه و سنّی نوشته‌اند که امیرالمؤمنین علیه‌السّلام در حین رکوع انگشتری خود را زکات داده‌اند.
آن‌هایی که می‌گویند در این آیه «ولی» به معنای دوست است، حرفشان ردّ می‌شود. اگر «ولی» به معنای دوست باشد، معنایش این است که فقط دوستان شما کسانی هستند که در حالت نماز زکات می‌دهند؛ درحالی‌که این کسانی که در حالت نماز زکات می‌دهند، فقط امیرالمؤمنین علیه‌السّلام بوده و در مورد ائمّه علیهم السّلام هم روایت دارد.
آیا بقیّه‌ی مؤمنین دوست یک‌دیگر نیستند؟
خداوند می‌فرماید: ﴿ وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیاءُ بَعْضٍ ﴾(2) : ﴿ اهل ایمان از زنان و مردان، دوستان هم هستند. ﴾
همه‌ی مؤمنان دوستان ‌هم هستند، امّا آیه‌ی ولایت، دوستان خدا و رسول و بعضی از مؤمنان ‌که نماز می‌خوانند و در حال رکوع زکات می‌دهند را منحصر کرده است.
پس قطعاً این «اِنَّمَا» که این است و جز این نیست، به معنای دوست نیست؛ بلکه به معنای سرپرست است.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه

منابع:

1) المائدة (5): 55.
2) التوبة (9): 71.