بخش هفتم – جمله 192

﴿الرَّحْمانِ الرَّحیمِ مَالِكِ یَوْمِ الدّینِ﴾

﴿ اَلرَّحمَانِ الرَّحِیمِ ﴾ : «اَلَّرحمَانِ» صفت عمومی مهرِ خداست بر همه‌ی موجودات. خداوند به همه‌ی موجودات از جامدات تا فرشتگان و از بدترین کفّار و منافقین و مشرکین تا بهترین مؤمنین رحمت عمومی دارد. «اَلرَّحِیمِ» به معنای رحمت خاصّ خداست. خداوند این پاداش خاص را به کسانی می‌دهد که طبق روایات به جهت بندگی که کرده‌اند، مورد رحمت رحیمیه‌ی خدا قرارگرفته‌اند.
﴿ مَالِکِ یَومِ الدِّینِ ﴾ خدای متعال، پادشاه روز جزاست. در روز قیامت و پس از مرگ، خداوند متعال تمامی مالکیت‌ها را از انسان می‌گیرد و انسان فقط مالک اعمال خودش است طبق آیه‌ی کریمه که می‌فرماید:
﴿ وَ أَنْ لَیسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعی * وَ أَنَّ سَعْیَهُ سَوْفَ یُری ﴾(1) : ﴿ و این‌که برای انسان بهره‌ای جز سعی و کوشش او نیست * سعی و کوشش او به زودی دیده می‌شود. ﴾
اصلاً خود سازوکار مرگ عبارت است از سلب همه‌ی مالکیت‌ها از انسان، جز مالکیت حقیقی او؛ یعنی انسان فقط مالکیت اوست اعمالش را دارد.
اعمالی که از باب اسمِ معناست، در قیامت تبدیل به اسم ذات می‌شود ﴿ وَ أَنْ لَیسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعی ﴾ سعی و کوشش انسان به‌زودی دیده می‌شود.
رسول خدا صلی‌الله علیه و آله می‌فرمایند: ﴿ مَالِکِ یَومِ الدِّینِ ﴾ تا معلوم باشد که خداوند متعال در روز قیامت مالک مطلق است نسبت به تمام موجودات مختار که انسان باشد.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه


منابع:

1) النّجم (53): 39 – 40.

این مقاله برای شما مفید بود؟

Related Articles

Leave A Comment?

2 × 3 =