بزرگ‌ترين احتياجِ جامعه و حل كننده‌ى بسيارى از مشكلات، و آن‌چه كه هيچ جامعه‌اى نمى‌تواند از آن بى‌نياز باشد ‘علم’ است. خداى تعالى براى آينده‌ى مسلمين بالاترين فرض ممكن در كيفيت بر آوردنِ اين نياز را به مردم ارزانى داشته است.
تمامِ علوم را- از هر رشته‌اى و در هر موضوعى بلا استثناء، چه علومى كه نتيجه‌اش به دنياى مردم بَرمى‌گردد و چه علومى كه ثمره‌اش به دين و آخرت مربوط مى‌شود- همه را به پيامبرش آموخته و به او سپرده است. بعد از پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌وآله، جميع آن علوم به على‌بن‌ابى‌طالب عليه‌السلام منتقل شده است.
بعد از اميرالمؤمنين عليه‌السلام به امام بعد از او منتقل شده، و اين درياى بى پايان علم به امامان عليهم‌السلام- يكى پس از ديگرى- منتقل شده، تا كنون كه نزد قائم آل محمد حضرت صاحب العصر و الزمان سلام‌اللَّه‌عليه و عجل‌اللَّه‌فرجه است.
در خطابه‌ى غدير، گذشته از علم حلال و حرام و تفسير قرآن كه خصوصاً ذكر شده، چندين مورد تصريح شده كه هر علمى نزد ايشان است، و در اين باره به دو نكته‌ى مهم اشاره شده است:
الف. كيفيت و ارزش علم ايشان:
1. علم آنان موهبت الهى است و از جانب خداوند به ايشان اعطا شده است و به درياى بى پايان علم الهى متصل است.
2. هيچ‌كس ديگرى نمى تواند در چنين علمى راه داشته باشد، و پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌وآله اين علم را فقط به ايشان سپرده است، و هر كس جز ايشان چنين ادعائى كند كذّاب است.
ب. نتيجه‌ى وسعت علم ايشان:
1. هر چه از ايشان بپرسيد به شما پاسخ مى‌دهند.
2. آن‌چه نمى‌دانيد به شما مى‌فهمانند و تبيين مى‌كنند. به اين معنى كه اگر نپرسيد هم ايشان ابتداءً به شما مى‌فهمانند، و نيز اگر در مواردى ابهام پيش آمد و يا اشتباه فهميديد براى شما روشن مى‌كنند.