“مَعاشِرَالنّاسِ، أُنْذِرُكُمْ أَنّي رَسُولُ اللَّهِ قَدْخَلَتْ مِنْ قَبْلِىَ الرُّسُلُ، أَفَإِنْ مِتُّ أَوْقُتِلْتُ انْقَلَبْتُمْ عَلى أَعْقابِكُمْ؟ وَمَنْ يَنْقَلِبْ عَلى عَقِبَيْهِ فَلَنْ يَضُرَّاللَّهَ شَيْئاً وَسَيَجْزِى اللَّهُ الشّاكِرينَ (الصّابِرينَ). أَلاوَإِنَّ عَلِيّاً هُوَالْمَوْصُوفُ بِالصَّبْرِ وَالشُّكْرِ، ثُمَّ مِنْ بَعْدِهِ وُلْدي مِنْ صُلْبِهِ”.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در این فراز نورانی ابتدا یک تذکر مستقیم فرموده و سپس آن را به یک تذکر غیر مستقیم مرتبط می سازند. تذکر مستقیم آن حضرت این است که خداوند متعال همواره شاکران و صابران را پاداش می دهد (سَيَجْزِى اللَّهُ الشّاكِرينَ) و اما تذکر غیر مستقیم این است که می فرمایند علی علیه السلام کسی است که دارای 2 صفت صبر و شکر است. هم صبور و شکیبا و هم شاکر و سپاسگزار است.
بشر همواره به دنبال این است که از یکی مطلبی را بیاموزد و یک چهره و قهرمانی را به عنوان شاخص برای خود رأس بکند. خداوند نیز این نیاز فطری را پاسخ داد.
روزی چندین بار در نماز از خداوند متعال مسئلت می نمایم که ما را به راه کسانی که نعمت بخشیده ای هدایت کن.  پیامبر صلی الله علیه و آله نیز در این فراز از خطابه‌ی غدیر قهرمان صبر و شکر را معرفی می کنند و آن قهرمان کسی نیست جز امیرمومنان و فرزندان معصومش علیهم السلام.
نکته جالب توجه این است که در این عبارت، پیامبر صلی الله علیه و آله ضمن اینکه اولیا و اوصیای خود را معرفی می کنند، به حضرت زهرا سلام الله علیها نیز اشاره می فرمایند و ادامه می دهند: (ثُمَّ مِنْ بَعْدِهِ وُلْدي) فرزندان من از سلب او هستند و از آنجایی که حلقه‌ی واسط بین پیامبر و امیرمومنان علیهم السلام در به وجود آمدن فرزندانِ پیامبر صلی الله علیه و آله، صدیقه کبری سلام الله علیها هستند، در حقیقت پیامبرصلی الله علیه و آله در اینجا ضمن این تذکر حضرت زهرا سلام اله علیها را نیز معرفی می کنند. شکر و صبر از جمله صفات بسیار مهم و کلیدی در فرهنگ اعتقادی ما می باشد که در این مقطع حساس و کلیدی، انسان های زیادی به لغزش دچار شده اند.  اصولاً انسانِ شاکر، عزیز و سر بلند است و همواره اقامه‌ی این صفت در وجود انسان باعث افزایش و تداوم نعمات می شود.
(لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزيدَنَّكُمْ) ولی افسوس که در این مقام انسان های کمی توانسته اند سرافراز و سربلند بیرون آیند. چرا که خداوند می فرماید : (وَ قَليلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُور )  سعی کنیم این صفت را در خود پیاده کنیم و همواره شکرگزار اساتید، پدر و مادر و در مقام اولی خدا و پیامبر و واسطه های فیض الهی ( پیامبر و ائمه معصومین علیهم السلام ) باشیم و در این مقطع حساس، کمال شکر گزاری را به وجود مقدس امام زمان علیه السلام به انجام رسانیم.
صبر در مبانی اعتقادی ما شامل صبر در مقابل گناه، صبر بر طاعت و صبر در مصیبت است. انسان ها در هر مقطعی از سن و موقعیت اجتماعی خود با یکی از این مواردِ صبر روبرو هستند. صبر بر طاعت و صبر در گناه در همه‌ی انسان ها مصداق بیشتری دارد. همه انسان ها در هر مقطع سنی باید این صبر را پیشه خود قرار دهند.
خیلی وقت ها انسان ها در مقابل پیشامد ها و ناگواری ها آنقدر ناتوانند که حتی دین خود را از دست می دهند. ما باید همواره به خدا پناه ببریم و روزانه سر به سجده شکر گذاشته ضمن تشکر از نعمات الهی مخصوصاً نعمت ولایت امیرمومنان علیه السلام، پایداری نعمات را با شکر به خالق تضمین کنیم. یکی از راه های شکر گزاری که برای همگی ما به راحتی میسر است، این است که بعد از هر نماز سر به سجده گذاشته و 3 بار این ذکر شریف «شکراً لله» را تکرار کنیم.
ولی شکر اقسامی دارد و بهترین آن شکر عملی است. شکر عملی از پدر و مادر در این است که در طول حیات و حتی ممات آنها در خدمت آنها بوده و در جهت رضای آنها حرکت کنیم. شکر عملی در مقابل پدر اصلیمان، امام عصر علیه السلام، این است که فعالیت دینی کرده و اعتقادات و معارف اصیل دینی را به نسل جدید منتقل کنیم.
در نتیجه؛ پیامبر صلی الله علیه و آله در این فراز به ما شیعیان می فرمایند: ای شیعیان امیرمومنان علیه السلام! اگر شما ادعای تشیع دارید باید صفات امام خود را تا حد توان در خود پیاده کنید و امام کسی است که دو صفت شکر و صبر را در خود و به نحو احسن پیاده کرده بودند.
پس ما نیز باید در پیاده سازی این صفت در خود کوشا باشیم.