پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌وآله قبل از غدير، در دو موقعيت حساس براى مردم خطابه ايراد كردند كه در واقع زمينه سازى براى خطابه‌ى غدير بود.
اولين خطابه‌ى آن حضرت در منى بود. در اين خطبه ابتدا اشاره به امنيت اجتماعى مسلمين از نظر جان و مال و آبروى مردم نمودند، و سپس خون‌هاى به ناحق ريخته و اموال به ناحق گرفته در جاهليت را رسماً مورد عفو قرار دادند تا كينه توزي‌ها از ميان برداشته شود و جو اجتماع براى تأمين امنيت كامل آماده شود.
سپس مردم را بر حذر داشتند از اين‌كه بعد از او اختلاف كنند و بر روى يك‌ديگر شمشير بكشند. در اينجا تصريح فرمودند كه: ‘اگر من نباشم على‌بن‌ابى‌طالب در مقابل متخلفين خواهد ايستاد’. سپس حديث ثقلين بر لسان مبارك حضرت جارى شد و فرمودند:
‘من دو چيز گران‌بها در ميان شما باقى مى‌گذارم كه اگر به اين دو تمسك كنيد هرگز گمراه نمى‌شويد: كتاب خدا و عترتم يعنى اهل بيتم’.
اشاره‌اى هم داشتند به اين‌كه عده‌اى از همين اصحاب من روز قيامت به جهنم برده مى‌شوند.
نكته‌ى جالب توجه اين‌كه در اين خطابه، اميرالمؤمنين عليه‌السلام سخنان حضرت را براى مردم تكرار مى‌كردند تا آنان كه دورتر بودند بشنوند.
دومين مورد خطابه‌ى حضرت در مسجد ‘خيف’ در منى بود. در روز سوم از توقف در منى، حضرت فرمان دادند تا مردم در مسجد خيف اجتماع كنند.
در آن‌جا نيز خطابه‌اى ايراد فرمودند كه ضمن آن صريحاً از مردم خواستند گفته‌هاى او را به خاطر بسپارند و به غائبان برسانند.
در اين خطبه به اخلاص عمل و دل‌سوزى براى امام مسلمين و تفرقه نينداختن سفارش فرمودند و تساوى همه‌ى مسلمانان در برابر حقوق و قوانين الهى را اعلام كردند. بعد از آن متعرض مسئله‌ى خلافت شدند و حديث ثقلين بر لسان حضرت جارى شد، و بار ديگر زمينه را براى غدير آماده كردند.
در اين مقطع، منافقين كاملاً احساس خطر كردند و قضيه را جدى گرفتند و پيمان نامه نوشتند و هم قسم شدند و برنامه‌هاى خود را آغاز كردند.