به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز

( 12 )

لَمّا رَجَعَتْ فاطِمَةُ  عليهاالسلام اِلى مَنْزِلِها فَتَشَكَّتْ ـ وَ كانَ وَفاتُها فى هذِهِ المَرْضَةِ ـ دَخَلَ اِلَيْهَا النِّساءُ الْمُهاجِراتُ وَ الاْنْصارِيّاتُ عائِداتٍ، فَقُلْنَ لَها: كَيْفَ اَصْبَحْتِ يا بِنْتَ رَسُولِ اللّهِ؟
فَحَمِدَتِ اللّهَ وَ صَلَّتْ عَلى أَبِيها، ثُمَّ قالَتْ: أَصْبَحْتُ وَ اللّهِ عائِفَةً لِدُنْياكُنَّ، قالِيَةً لِرِجالِكُنَّ. لَفَظْتُهُمْ بَعْدَ اَنْ عَجَمْتُهُمْ، وَ شَنَأْتُهُمْ بَعْدَ اَنْ سَبَرْتُهُمْ. فَقُبْحاً لِفُلُولِ الْحَدِّ وَ خَوَرِ الْقَناةِ وَ خَطَلِ الرَّأْىِ وَ عُثُورِ الْجِدِّ وَ خَوْفِ الْفِتَنِ! وَ «لَبِئْسَ ما قَدَّمَتْ لَهُمْ اَنْفُسُهُمْ، اَنْ سَخِطَ اللّهُ عَلَيْهِمْ وَ فِى الْعَذابِ هُمْ خالِدُونَ». لا جَرَمَ وَاللّهِ لَقَدْ قَلَّدْتُهُمْ رِبْقَتَها وَ حَمَّلْتُهُمْ أَوْقَتَها وَ شَنَنْتُ عَلَيْهِمْ عارَها. فَجَدْعاً وَ عَقْراً وَ «بُعْدا لِلْقَوْمِ الظّالِمِينَ».

هنگامى كه حضرت فاطمه  عليهاالسلام به منزل بازگشتند، درد و آزردگى عارض وجودشان شد ـ كه شهادتشان در اثر همين ناراحتی ها بود ـ . پس عده اى از زنان مهاجر و انصار به عيادت ايشان شتافتند و عرضه داشتند: اى دخت رسول خدا! چگونه است حالتان؟
آن حضرت پس از ثناى پروردگار و درود بر پدر، فرمود:
حالم چنين است: از دنيايتان بيزارم و بر مردانتان خشمناك! پس از آزمايش، آنان را به دور افكندم و پس از شناسايى درون و ماهيتشان، بر آنان خشمگين ام!
ننگ باد بر شكستگى شمشيرشان و سستى نيزه هايشان و چه بد بود فساد رأى و لغزش فكرشان و ترس از فتنه‏ ها! «و چه زشت بود آن ‏چه ايشان براى سراى آخرت خويش پيش فرستادند و البته كه خداوند بر ايشان خشم گرفت و حتماً در عذاب جاودانه خواهند زيست». (مائده / 80)
خدا را! كه اكنون به ناچار ريسمان آن [حكومت ـ فدك] را به گردنشان انداختم و سنگينى آن را بر دوششان نهادم و زشتى و ننگ آن را بر آنان پاشيدم، پس نقصان و زخم و «دورى [از رحمت خدا] بر قوم ستمگر!» (هود / 44)