به نام خداوند همه مِهر مِهر وَرز

طريق بندگي از معرفت شروع مي شود  ، با محبت ادامه پيدا مي کند  و به تبعيت ختم مي شود . سرفصل سوم در طريق بندگي انسان ، تبعيت است .
تبعيت اصطلاحا از مقولات تشکيکي است؛ يعني مرتبه دارد . تبعيت يک درجه ، تبعيت دو درجه ، تبعيت پنجاه درجه يا تبعيت صد درجه .
روز عاشورا يک نفر تبعيت صد درجه کرده است (حضرت عباس عليه السلام  ) لذا تا قيام قيامت به دستور امام صادق عليه السلام  به او مي گوييم «السَّلَامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ- الْمُطِيعُ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْن  » . غوغا است راجع به حضرت قمر بني هاشم عليه السلام  .
زيرا که ايشان هر چه امامشان گفته  است ،پذيرفته اند . خداوند اسم کسي را که به فرمانش گوش بدهد در زبان عربي، «ع» «ب» «د»  عبد، گذاشته است.
امام صادق عليه السلام  در کتاب مصباح الشريعه  که به ايشان منسوب است ، در اين باره فرموده اند : در اين کلمه، “عين”،  يعني دانش او نسبت به خداوند متعال،” با “، يعني عبد همه کارش بالله است . “دال” ، دنو بالله پيدا کرده  و به خدا نزديک مي شود . اصلاً کسي که به فرمان خدا گردن نهد، عبد مي شود.
امام صادق عليه السلام عبوديت را معنا کرده و مي فرمايند « الْعُبُودِيَّةُ جَوْهَرٌ كُنْهُهَا الرُّبُوبِيَّة » . « عبوديت جوهري است که کنه آن ربوبيت است».
اين تقابل ربوبيت و عبوديت مي رساند که اگر ما عبديم به خاطر ربّ است  و اگر عبوديت داريم بخاطر ربوبيت است . شناخت ربوبيت است که ما را به محبت مي کشاند و ما را تابع او مي کند . يعني عبوديت  بدون معرفت اصلاً عبوديت نيست؛ اولين قدم ايمان ، معرفت خدا و تصديق خدا و تعبُّد به خداست .
بعد از اين که معرفت و محبت پيدا شد، تبعيت پيدا مي شود؛ يعني ريشه ي اصلي تبعيت و محبت، معرفت است  لذا اگر ما معرفت پيدا نکنيم محبت پيدا نمي کنيم و اگر معرفت پيدا نکرديم تابع نمي شويم .
پيامبر اکرم صلي الله عليه واله مي فرمايد «مَرْحُومٌ مَنْ تَبِعَهُ مُؤْمِنٌ وَ صَدَّقَهُ فَقَدْ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ وَ لِمَنْ سَمِعَ مِنْهُ وَ أَطَاعَ لَه‏» خداوند آمرزيده  است کساني را که از اميرالمومنين علي عليه السلام بشوند و امر ايشان را اطاعت کنند.