«يَلْحَظُ كُلَّ عَيْنٍ وَ الْعُيُونُ لَا تَرَاهُ»
«به یک نیم نگاه دیده‌ها را ببیند و دیده‌ها هرگز او را نبینند.»
«لحظه» یعنی نیم‌نگاه است و در عرب لغتِ پلک زدن را «لحظ» و نیم‌نگاه گویند.
«یَلْحَظُ کُلَّ عَینٍ» خداوند متعال به یک اشاره، چشم‌ها را می‌بیند. نه‌فقط موجودات را می‌بیند، بلکه چشم‌هایی که موجودات دیگر را هم می‌بیند؛ آن‌هم «یلحَظُ» یعنی با یک‌لحظه. «لحظ العیون» یعنی یک‌چشم برهم زدن.«لاتَرَاهُ» امّا چشم‌ها او را نمی‌بینند.
در این‌جا منظور این است که تمام کسانی که می‌بینند و علم و دانش عملی انجام می‌دهند، مُحاط خدا هستند و نه محیط خدا؛ بلکه خداوند متعال بر آن‌ها محیط است و آن‌ها محاط هستند. این‌که محاط نمی‌تواند محیط شود، عقلی است؛ مانند نجّار که وقتی صندلی را خلق کرد، مسلّط بر صندلی است؛ امّا صندلی مسلّط بر نجّار نیست.
خداوند متعال می‌فرماید: ﴿ وَ اللَّهُ مِنْ وَرائِهِمْ مُحِیطٌ ﴾(1) .
والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
منابع:
1) البروج (85): 20.
Leave A Comment?