«وَ مُجْزِلُ الْعَطاءِ، مُحْصِی الْاَنْفاسِ»
«افزاینده‌ی عطا و برشمارنده‌ی نفس‌هاست.»
خداوند متعال عطایش را فراوان می‌کند. اَجزَلَ، یجَزِلُ، اَجزَلَ؛ یعنی عطای فراوان داد. اگر کسی یک شیرینی به ما بدهد، مُجزِل نیست؛ ولی اگر جعبه‌ی شیرینی را به ما بدهد، مُجزِل است. خداوند متعال «مُجزِلُ العَطاءِ» است؛ یعنی بخشندگی‌هایش فراوان و دستش باز است.
خداوند جود و سخایش این‌گونه نیست که یک روز و یک حاجت را بدهد. «مُجْزِلُ العَطاءِ» از صفات اختصاصی خداوند است. البتّه بندگان هم می‌توانند مُجزِل باشند و عطای فراوان داشته باشند؛ امّا هرچه مُجزِل باشند، زیر چتر ربوبیت خداوندِ مُجزِل خواهند بود. خداوند متعال کسی است که هم می‌بخشد هم مُفَضِّل است؛ به این معنا که بدون استحقاق می‌بخشد. خداوند متعال هم مُفَضِّل است و هم مُجزِل. عطای فراوان می‌دهد. بخل ندارد که کم بدهد. کم نمی‌گذارد، بلکه عطایای خدا فراوان است.
«مُحصِی الاَنفاسِ» خداوند متعال شمارش کننده‌ی نفس‌هاست. «اَنفاس» جمع نَفَس، «اَنفُس» جمع نَفْس، و «نفوس» هم، جمع نَفس است. خداوند متعال نفس‌ها را هم می‌شمارد. علم خدا دقیق و جزئی است؛ حتّی تعداد نفس‌ها را می‌شمارد. تابه‌حال نشده کسی حتّی یک روز بتواند دم و بازدم انسان را شمارش کند.
علم و قدرت خداوند، آن‌قدر محیط است که حتّی نَفَس‌های تمام انسان‌ها و موجودات را شمارش می‌کند، آن‌هم به شمارش دقیق إحصاء می‌کند (که به معنای با ریگ شمردن است که در توضیحات پیشین به آن اشاره شد).
والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
Leave A Comment?