«وَ لَا یُبْرِمُهُ اِلْحاحُ المُلِحّینَ. اَلْعاصِمُ لِلصّالِحینَ، وَ المُوَفِّقُ لِلْمُفلِحینَ، وَ مَوْلَی المُؤمِنینَ وَ رَبُّ العالَمینَ»

«و اصرارِ اصرارکنندگان او را به ستوح نیاورد. نیکوکاران را نگاهدار، رستگاران را یار، مؤمنان را صاحب اختیار و جهانیان را پروردگار است.»
«وَ لَا یُبْرِمُهُ اِلْحاحُ المُلِحّینَ» و اصرارِ اصرارکنندگان، او را به ستوه نیاورد. اگر تمام موجودات به خواستن از او اصرار کنند و تمام انسان‌ها در تمام دقایق بر یک خواسته‌ای اصرار کنند، خداوند را به خستگی و ستوه نیاورد.
«اَلْعاصِمُ لِلصّالِحینَ» نگه‌دارنده‌ی پاکان و صالحین است. صالحین کسانی هستند که سر به صلاح و حفاظت دارند. البتّه معلوم است که منظور از این عبارت، انسان‌های مختار هستند. کسانی که صالح هستند و سر به‌سوی صلاح دارند، خداوند متعال آن‌ها را عصمت می‌بخشد و از انحراف و از این‌که از دایره‌ی صلاح بیرون بروند نگه می‌دارد.
«وَ اَلمُوَفِّقُ لِلْمُفلِحینَ» خداوند موفّق کننده‌ی رستگاران است. «مُوَفَّقُ» از وفاق می‌آید که به معنای مهیّا کردن اسباب و وسایل است. خداوند متعال برای کسانی که اهل رستگاری هستند، اسباب و وسایل را مهیّا می‌کند که این افراد به رستگاری‌شان برسند.
«وَ مُوَلَی المُؤمِنینَ» متولّی و مدیر و سرپرست مؤمنین است. خداوند متعال، مولای کلّ جهان «وَ رَبُّ العالَمینَ» است.
خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: ﴿ فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِی ﴾(1) و ﴿ وَ هُوَ یتَوَلَّی الصَّالِحینَ ﴾(2) خداوند ولی است و او ولایت صالحین را می‌پذیرد به این معنا نیست که نسبت به صالحان یک سرپرستی خاصی دارد. «وَ مَولَی المُؤمِنینَ»، این نیست که مولای کافران نیست، بلکه مؤمنین تحت مولویت و سرپرستی خاص خدا قرار می‌گیرند، ولی غیر مؤمنین تحت سرپرستی خاص خدا نمی‌روند. بنابراین خداوند متعال متولّی و سرپرست و ولی به تصّرف، برای اهل ایمان است.
«و َرَبُّ العالَمینَ» خداوند خالق همه‌ی جهان است. همه‌ی موجودات را او سرپرستی می‌کند، ولی برای مؤمنان سرپرستی خاص دارد.
خداوند «رَبُّ العالَمینَ» است به این معنا که جهانیان را ربوبیت و پروردگاری می‌کند.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه

منابع:

1) الشّوری (42): 9.
2) الأعراف (7): 196.