نزديك ظهر روز دوشنبه، [طبق رواياتى كه در بخش قبلى ذكر شد خروج حضرت از مدينه روز شنبه 25 ذيقعده و ورود حضرت به مكه سه شنبه پنجم ذى حجه بوده است. بنابر اين روز 18 ذى حجة مطابق با روز دوشنبه مى‌شود. طبق تقويم تطبيقى هزار و پانصد ساله هجرى قمرى و ميلادى “تحقيق: حكيم قريشى” روز هجدهم ذى حجه ى سال دهم هجرى مطابق دوشنبه 15 مارس سال 632 ميلادى است.] همين كه به منطقه‌ى ‘كُراع الغُمَيم‘ [ ‘كُراع’ بمعنى پايان مسيل و انتهاى مسير آب است.
‘غُمَيم’ نام اين منطقه بوده است. ‘غدير’ بمعناى گودالى است كه پس از عبور سيل، آب در آن باقى مى ماند. ‘خمّ’ نام اين آبگير بوده است. محل ‘غديرخم’ در وادى جحفه و به همين نام معروف است. ]- كه ‘غدير خم’ در آن واقع شده- رسيدند، حضرت مسير حركت خود را به طرف راست جاده و به سمت غدير تغيير دادند و فرمودند: ‘اَيُّهَا النَّاسُ، أجيبُوا داعِيَ اللَّهِ، اَنَا رَسُولُ اللَّهِ’. ‘اى مردم، دعوت كننده‌ى خدا را اجابت كنيد كه من پيام آور خدايم’.
اين كنايه از آن بود كه هنگام ابلاغ پيام مهمى فرا رسيده است. سپس فرمان دادند تا منادى ندا كند: ‘همه‌ى مردم متوقف شوند و آنان كه پيش رفته‌اند بازگردند و آنان كه پشت سر هستند توقف كنند’، تا آهسته آهسته همه‌ى جمعيت در محل از پيش تعيين شده جمع گردند.
همچنين دستور دادند: كسى زير درختان كهن‌سالى كه در آن‌جا بود نرود و آن موضع خالى بماند. پس از اين دستور همه‌ى مَرْكب‌ها متوقف شدند، و كسانى كه پيشتر رفته بودند بازگشتند و همه‌ى مردم در منطقه‌ى غدير پياده شدند و هر يك براى خود جايى پيدا كردند و كم كم آرام گرفتند.
اينك صحرا براى اولين بار شاهد تجمع عظيم بشرى بود. شدت گرما در اثر حرارت آفتاب و داغى زمين سوزنده، به حدّى ناراحت كننده بود كه مردم و حتى خود حضرت گوشه‌اى از لباس خود را به سر انداخته و گوشه‌اى از آن را زير پاى خود قرار داده بودند، و عده‌اى از شدت گرما عباى خود را به پايشان پيچيده بودند!