« مَعاشِرَالنّاسِ ! فَبايِعُوا اللَّهَ وَ بايِعُونی وَبايِعُوا عَلِيّاً أميرَالْمُؤْمِنينَ وَالْحَسَنَ وَالْحُسَيْنَ وَالْأئِمَّةَ مِنْهُمْ فِی ‏الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ كَلِمَةً باقِيَةً . »

«هان مردمان! آنک با خداوند بیعت کنید و با من پیمان ببندید و با علی امیرالمؤمنین و حسن و حسین و امامان پس از آنان از نسل آنان که نشانه‌ای پایدارند در دنیا و آخرت.»
با ائمّه علیهم السّلام بیعت کنید که در دنیا و در آخرت نشانه‌ای پایدارند؛ یعنی بیعت شما از دنیا به آخرت می‌رود. «کلِمَةً باقِیةً» علامت و گفتار و نشانه‌ی پایدار است.
این نشانه‌ی پایدار چیست؟ نشانِ باقی و پایدار، امامت است. امامت در قرآن کریم به «کلِمَةً باقِیةً» تعبیر شده است ﴿ وَ جَعَلَها کلِمَةً باقِیةً فی عَقِبِهِ ﴾(1) که خودِ پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله به این آیه استدلال کردند. امامت یک آیت و نشانه‌ی پایدار در صلب امیرالمؤمنین علی‌بن ابیطالب علیهما‌السّلام است.
ظاهر «عَقِبِهِ» به حضرت ابراهیم علیه‌السّلام برمی‌گردد و در برخی از روایات «عَقِبِهِ» را به امیرالمؤمنین علیه‌السّلام تأویل کرده‌اند.
تأکید بسیار فراوان و تکرار رسول خدا صلی‌الله علیه و آله بر بیعت، به خاطر این است که مردم وقتی باکسی پیمان می‌بندند و بیعت می‌کنند، کمتر نقض می‌کنند. همه‌ی مردم به‌طور فطری نقض پیمان و عهد را بد می‌دانند.
لذا پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله می‌فرمایند: «فَبایِعُوا اللَّهَ وَ بایِعُونی وَ بایِعُوا عَلِیَّاً أمیرَالْمُؤْمِنینَ وَالْحَسَنَ وَالْحُسَینَ وَالْأئِمَّةَ مِنْهُمْ فِی الدُّنْیا وَالْآخِرَةِ کَلِمَةً باقِیةً».

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه

منابع:

1) الزّخرف (43): 28.