«وَلَنْ یَتُوبَ اللّهُ عَلَی أحَدٍ أنْکَرَ وِلایَتَهُ وَلَنْ یَغْفِرَ لَهُ، حَتْماً عَلَی اللَّهِ أنْ یَفْعَلَ ذالِکَ بِمَنْ خالَفَ أمْرَهُ وَأَنْ یُعَذِّبَهُ عَذاباً نُکْراً أَبَدَ الْآبادِ وَ دَهْرَ الدُّهورِ.»

«خداوند متعال هرگز توبه‌ی منکر او [علی علیه السلام] را نپذیرد و او را نیامرزد. این است روش قطعی خداوند درباره‌ی ناسازگار علی و هرآینه او را به عذاب دردناک پایدار کیفر کند.»
چیزی را که پایان ندارد می‌گویند: «اَبَدَ الآبادِ» و یا «دَهرَالدُّهورِ». منکران علی علیه السلام تمام زمان و فوق زمان و تمام مدّت‌ها در عذاب خواهند بود.
این تأکید پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله است که خداوند هرگز توبه‌ی کسی را که منکر سرپرستی علی علیه السلام باشد را نخواهد پذیرفت و هرگز او را نخواهد بخشید. این نشان می‌دهد که جایگاه پذیرش سرپرستی و ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السّلام پس از توحید و نبوّت، در کجا قرار دارد.
تنها چیزی که خدا توبه‌اش را نمی‌پذیرد، شرک است. خداوند کسانی را که به حالت شرک مرده‌اند، نمی‌بخشد؛ امّا گناهان پایین‌تر از شرک را می‌بخشد.
معلوم می‌شود کسانی که ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السّلام را نپذیرند در حدّ مشرکان هستند و عدم پذیرش سرپرستی علی علیه‌السّلام در حدّ شرک است.
وقتی خدا تعیین می‌کند که علی علیه‌السّلام «إمامٌ مِنَ اللهِ» است و این‌ها نمی‌پذیرند، معنایش این است که در عرض خدا می‌خواهند سرپرست مشخص کنند و در مقابل فرمان خداوند بایستند. لذا پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله با این تأکید صحبت می‌کنند و وقتی می‌خواهند بفرمایند عذابی بسیار بزرگ و دردناک است، می‌فرمایند: «عذاب ناشناخته»، یعنی انسان نمی‌تواند شدّت عذابش را بشناسد.

والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه