« وَ قالُوا لَوْ كُنّا نَسْمَعُ اَوْ نَعْقِلُ ما كُنّا فى اَصْحابِ السَّعیرِ،فَاعْتَرَفُوا بِذَنْبِهِمْ فَسُحْقاً لِاَصْحابِ السَّعیرِ»(1)
«وَ قَالُوا» یعنی اهل جهنّم گفتند و میگویند: ﴿ لَوْ کنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ ﴾ اگر حرف پیامبران را میشنیدیم یا تعقّل میکردیم و فکر میکردیم، ﴿ ما کنَّا فی أَصْحَابِ السَّعیرِ ﴾ امروز جزء کسانی که در جهنّم افتادهاند نبودیم.
یکی از اسمهای جهنّم، سَعیر است؛ یعنی جایی که آتش افروخته، زبانه میکشد. سپس میفرماید «فَاعتَرَفُوا بِذَنبِهِم» خودشان به گناهشان اعتراف میکنند؛ یعنی اعتراف کردند (همهاش فعل ماضی است). «فَسُحقاً لِّأَصحَابِ السَّعِیرِ» دور باد رحمت خدا از کسانی که اهل آتش هستند.
اهل آتشی که خودشان به گناه عمدی خودشان اعتراف کردهاند، رحمت خدا از آنها دور باد.
والسّلام عليكم و رحمة الله و بركاتُه
منابع:
1) المُلک (67): 8 – 10.
Leave A Comment?