با اين‌كه انتظار مى‌رفت پيامبر خدا صلى‌اللَّه‌عليه‌وآله در اين اولين و آخرين سفر حج خود مدتى در مكه بمانند، ولى بلافاصله پس از اتمام حج حضرت به منادىِ خود بلال دستور دادند تا به مردم اعلان كند: فردا كسى جز معلولان نبايد باقى بماند، و همه بايد حركت كنند تا در وقت معين در ‘غدير خم’ حاضر باشند.
انتخاب منطقه‌ى ‘غدير’ كه به امر خاص الهى بود از چند جهت قابل ملاحظه است: يكى اينكه در راه بازگشت از مكه، كمى قبل از محل افتراق كاروان‌ها و تقاطع مسيرهاست.
دوم اين‌كه در آينده‌هاى اسلام كه كاروان‌هاى حج در راه رفت و برگشت از اين مسير عبور مى‌كنند با رسيدن به وادى غدير و نماز در مسجد پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌وآله، تجديد خاطره و بيعتى با اين زيربناى اعتقادى خود مى‌نمايند و ياد آن در دل‌ها احيا مى‌گردد.
مسجد پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌وآله در غدير- كه يادگار آن واقعه‌ى تاريخى است- روزهاى جالبى از سوى دوست و دشمن به خود ديده است.
سوم اين‌كه ‘غدير’ كمى قبل از ‘جحفه’، بيابانى وسيع و آب‌گيرى براى جمع شدن آب سيل‌ها و همچنين آب چشمه‌اى كه از سمت شمال غربى به آن مى‌ريزد و چند درخت كهن‌سال تنومند بوده، كه براى برنامه‌ى سه روزه پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌وآله و ايراد خطبه براى آن جمعيت انبوه بسيار مناسب بوده است.
براى مردم بسيار جالب توجه بود كه پيامبرشان -پس از ده سال دورى از مكه- بدون آن‌كه مدتى اقامت كنند تا مسلمانان به ديدارش بيايند و مسایل خود را مطرح كنند، بعد از اتمام مراسم حج فوراً از مكه خارج شدند و مردم را نيز به خروج از مكه و حضور در ‘غدير’ امر نمودند.
صبح آن روز كه پيامبر صلى‌اللَّه‌عليه‌وآله از مكه حركت كردند، سيل جمعيت كه بيش از صد و بيست هزار نفر (به قولى صد و چهل هزار، و بقول ديگر صد و هشتاد هزار نفر بوده‌اند.) تخمين زده مى‌شدند به همراه حضرت حركت كردند. حتى پنج هزار نفر از مكه و عده‌اى حدود دوازده هزار نفر از اهل يمن- كه مسيرشان به سمت شمال نبود – براى درك مراسم غدير همراه حضرت آمدند.